Een natuurlijke stuitbevalling fotograferen.

Op 13 mei kreeg ik een berichtje van Ramona. Ik ken haar al jaren! Ze woont bij mijn ouders in de straat en heeft mij meerdere keren
gefotografeerd. Ze vroeg of ik in augustus tijd had, ze wilde graag door mij gefotografeerd worden. En dat had ik nog, het leek mij leuk! En toen vertelde ze me, dat het in augustus moet omdat ze dan uitgerekend is! Ze is op dat moment 24 weken in verwachting en wil graag foto's van de bevalling. Ik vond het geweldig dat ze mij hiervoor benaderde want ik kon altijd heel goed met haar overweg en we hadden ook wel een soort van vriendschap opgebouwd in de afgelopen jaren, ook al zag ik haar nu wat minder. Ze wist al zeker dat ze mij erbij wilde hebben.

Ze kende mij, dat voelt vertrouwd. Ik ben serieus wanneer het moet maar altijd met een vleugje humor wanneer het kan! Geen twijfel bij haar, wat vond ik dit leuk! We spraken af een datum te prikken voor het 'kennismakingsgesprek' al was dit natuurlijk geen kennismaking meer. Maar het is altijd goed om je vragen te kunnen stellen en wensen en verwachtingen te bespreken. Ze wist al wel dat ze graag thuis in bad wilde gaan bevallen, maar omdat ze iets ouder is was dat nog wel afwachten of dit door kon gaan. We spraken af dat ik de 19e langs kwam, ik keek er naar uit haar weer te zien! Die dag bespraken we het één en het ander en werd het officieel. Superleuk dat ze mij als geboortefotograaf bij haar bevalling wilde hebben. De tijd daarna houden we regelmatig contact. Al snel blijkt dat hun kindje in stuit ligt en het is afwachten of hij nog bij zal draaien.

Op 28 juli blijkt na de controle dat hun kindje nog steeds in stuit ligt. Ze gaan een versie inplannen, maar als dat niet lukt dan wordt het waarschijnlijk een keizersnede. Helaas bericht Ramona mij later dat het na 2 pogingen niet gelukt is om hun kindje te draaien. Het zal dus waarschijnlijk een keizersnede worden. De tijd verstrijkt en 31 augustus, op haar uitgerekende datum krijgt ze te horen dat het kindje nog altijd in stuit ligt, maar wel op zo'n manier dat ze op de natuurlijke wijze zou kunnen bevallen. Mocht de bevalling zichzelf de komende week niet aandienen dan zal ze over een week moeten kiezen of ze een natuurlijke stuitbevalling wil of een keizersnede. Op dat moment beveelt het ziekenhuis een keizersnede aan omdat ze nog geen weeën heeft en een inleiding ook lang kan duren. Ramona vindt de keuze moeilijk. In de daaropvolgende week hebben we het er nog eens over maar ze is er nog
niet uit. De afspraak een week later op 7 september volgt. Ze bericht me na de tijd. "Oh my god, ik heb al 4 cm ontsluiting en ik ben gestript! Het was allemaal erg gunstig. Mocht er niks doorzetten dan moet ik morgen om half 7 bellen of er plek is op de verloskamers. Zo ja, dan moet ik er om half 8 zijn!" Dat is geweldig nieuws! In spanning wacht ik af en zet de wekker voor de volgende ochtend om half 7. Een natuurlijke stuitbevalling fotograferen is natuurlijk wel erg gaaf, ik ben benieuwd of het gaat lukken!

De volgende ochtend om 06:14 word ik gebeld. Het is Ramona! "Ohhhh Jalees, mijn vliezen zijn gebroken!! We rijden nu naar het MST!" Omdat ik weet dat het met gebroken vliezen erg snel kan gaan en ze de dag ervoor al 4 cm ontsluiting had besluit ik niet te wachten tot ze daar zijn. Ik kleed me aan en spring op de fiets naar het ziekenhuis. Om 06:38 loop ik naar binnen richting de verloskamers. Ik dacht nog misschien ben ik er wel eerder! Ik meld me bij de balie en word naar de kamer gebracht. Ze hebben flink door gereden, ze waren er al een minuut of 10. Mark vertelt dat hij in een ware overlevingsmodus Ramona zo snel mogelijk op
de juiste plek wilde hebben. En dat is hem gelukt! Ramona heeft wat weeën maar het is nog vrij rustig. Ze hangt aan de CTG en is blij dat ik er ben! De eerste tijd kletsen we over vanalles en nog wat. Het is op dat moment nog erg donker in de kamer maar ik fotografeer altijd van het begin tot het eind. Tussendoor pak ik mijn camera en leg mijn tas buiten het zicht aan de kant. Zo stom als je die telkens op de achtergrond in beeld ziet! Ik ga hoog in de ISO zitten met kans op wat meer ruis, maar dit vind ik in de foto's van een geboortereportage niet storend. Wanneer de verpleegkundige weer even langs komt vraag ik haar of ze een krukje voor mij heeft. Dit staat standaard op de verloskamers van het MST maar nu kon ik er geen vinden. Daarnaast vraag ik altijd of zij toestemming geeft voor het delen van beelden waar ze herkenbaar op staat. 9/10 keer willen ze dit namelijk niet, het is ook verstandig of ze dit schriftelijk op te laten schrijven of via de mail wanneer ze wél toestemming geven voor het delen van beelden.

Rond 9 uur zit ze op 8 cm ontsluiting. De weeën worden steeds intenser en soms raakt ze in paniek. Hoe dichterbij ze bij het eind komt, hoe enger ze het vind. Mark ondersteunt haar continu, ook het personeel stelt haar gerust. Voor mij zijn dit heel bijzondere momenten om vast te leggen. Van tranen van pijn en angst, naar een glimlach op haar gerustgestelde gezicht. Die samenwerking tussen Mark en haar is niet bij elke geboorte zo mooi en duidelijk te zien. Het zijn prachtige momenten voor in de reportage. Een klein detail wat ik zie op de hand van Mark is wat lichte verf, dit blijkt nog van de dag ervoor te zijn. Ze legden toen de laatste hand aan de babykamer. Klein detail, grote betekenis!

Op een gegeven moment merkt de verpleging ook dat Ramona de weeën niet meer kan wegzuchten. Ze leggen haar uit dat het het beste is met een stuitbevalling om het zo lang mogelijk vol te houden zodat het persen zo kort mogelijk duurt. Maar Ramona zit op haar max. Er wordt gekeken hoeveel ontsluiting er is op dat moment en ze blijkt op 10 cm te zitten. Ze krijgt dan een go om mee te gaan persen bij elke wee. 3 keer en dan bijkomen. Het eerste stukje gaat vrij snel, na een aantal keren heel goed mee te persen zijn daar de billetjes opeens zichtbaar. Ook voor mij een bijzonder moment. Daar waar je normaal als eerst een koppie al dan niet met haartjes ziet, zijn daar nu opeens een paar billetjes! Mark moedigt haar aan, het is heel zwaar voor Ramona. Meerdere keren neemt de angst dat dit haar niet gaat lukken het over. De gynaecoloog geeft dan ook aan dat als zij er geen vertrouwen in hadden gehad we al lang op de OK zouden zijn geweest. Dit geeft haar vertrouwen en ook Mark blijft rustig en kalm op haar in praten en moedigt haar aan. Het gaat niet makkelijk maar beetje bij beetje is er steeds meer van de billen zichtbaar. Om het haar wat makkelijker te maken wordt ze ingeknipt. Inknippen is een medische handeling, net zoals de katheter die ze eerder heeft gekregen. Dit mag absoluut niet gefotografeerd worden en dat is dan ook het enige moment dat ik mijn camera even omlaag doe. Elk stukje dat de billen er verder uitkomen maak ik foto's. Ik heb niet veel bewegingsruimte omdat er 3 verpleegkundigen en gynaecoloog om haar heen staan, en Mark natuurlijk ook. Vanuit één hoek heb ik een perfect zicht maar zodra ik zie dat ik ook van bovenaf even een foto kan maken doe ik dit natuurlijk ook.

Een aantal flinke persweeën later steken niet alleen de billen, maar ook een deel van het bovenlichaam er al uit. De handjes, voetjes en het hoofdje moeten nog geboren worden. Ramona denkt vaker dan eens dat het niet gaat lukken maar ze is er bijna! Dan zie ik de voetjes verschijnen, de hakjes zetten af om zichzelf er verder uit te duwen. In één keer komen daar dan de beentjes en vlak erna ook de armen. Alleen het hoofdje, wat normaal als eerste geboren wordt, moet nu nog geboren worden. Wat een bijzondere aanblik is dit, blij dat ik van elk stapje foto's heb gemaakt zodat dit hele proces er duidelijk op staat. Met wat hulp van de verpleegkundigen wordt dan uiteindelijk het hoofdje geboren, en ondanks de snelle sluitertijd gaat dit met zo'n noodvaart dat het hoofdje op beeld volop in beweging is.

Eindelijk is het dan zo ver, en wordt om 12:05 Joek geboren. Wat ontzettend bijzonder en wat heeft Ramona dit geweldig gedaan! Natuurlijk met een geweldige partner aan haar zij! Wat een topteam! Joek wordt snel bij haar gelegd en Ramona en Mark kunnen eindelijk hun zoon eens goed bekijken. In alle consternatie denk ik er ook nog aan om het eerste huiltje te filmen, dat wilde ik in de slideshow plaatsen. Ik fotografeer de eerste momenten samen, Mark die iedereen inclusief mij bedankt dat we er waren. En ik denk opnieuw, wat is dit bijzonder! Naast overzichtsbeelden en wat beelden van dichterbij zorg ik ook altijd voor verschillende detailshots. Al vrij snel lijkt Joek te zoeken en proberen ze hem aan te leggen bij Ramona. Hij probeert gelijk al bij haar te drinken! Dit zijn ook prachtige eerste momenten die je graag op beeld wil hebben. De placenta wordt dan ook geboren en terwijl Ramona en Mark
uitleg krijgen van hoe het zat maak ik er enkele foto's van. Ik overleg vaak van tevoren met ouders of ze hier foto's van willen, soms willen ouders dit namelijk liever niet. Joek ligt heerlijk op Ramona's borst en ik maak een foto van bovenaf, een ander maar mooi standpunt waar ik ook echt het krukje bij moet pakken.

Dan is het tijd voor de eerste controles, Joek slaagt glansrijk! Mark kijkt mee vanaf de zijlijn en het is duidelijk dat Joek in stuit heeft
gelegen. Zijn beetjes gaan regelmatig weer de lucht in, terug in die houding! De foetushouding is ook heel anders dan normaal, grappig hoe dubbelgevouwen hij heeft gezeten. Joek wordt gemeten (54 cm lang) en gewogen (3260 gram). Daarna mag hij snel weer terug naar Ramona en mogen haar ouders die al vanaf 9 uur 's morgens in de hal hebben zitten wachten, even langs komen! Zij zijn ook voor het eerst opa en oma geworden en wanneer ze binnenkomen is dit een emotioneel moment. Zo prachtig om te zien, blijdschap bij mama, tranen van geluk bij papa, een high five van Mark! En ik mag dit vanaf een afstandje vastleggen. De eerste ontmoeting met eventuele broer(s) of zus(sen), opa(s) en oma(s) is vaak een emotioneel moment. Dat zijn ook van die dingen die ik
wanneer het kan graag mee wil nemen in de reportage. Ook voor de ouders is dit zo mooi om later terug te zien, op het moment zelf gaat er zo'n groot deel langs je heen! Voor mij is het niet lang daarna tijd om afscheid te nemen en vertrek dan na een zeer bijzondere bevalling weer op mijn fiets richting huis. Dat is het voordeel van vlak naast het ziekenhuis wonen! ;)

Door Jaleesa Koelen Fotografie

www.jaleesakoelen.nl

Ben jij geboortefotograaf en zou je ook eens een gastblog willen schrijven? Of heb jij misschien vanuit een andere hoek ervaring met een geboortefotograaf en wil je hier eens over vertellen?

Neem dan contact op met De Geboortefotograaf via info@degeboortefotograaf.nl of het contactformulier.